me pelqen te degjoj

me pelqen te degjoj
ujin qe rrjedh
ne lavaman
teksa laj dhembet
ne mbremje po se po,
por sidomos ne mengjes.

me pelqen te degjoj
autobuzat qe kalojne
ne intervale te rregullta
ne rrugen poshte pallatit

me pelqen te zgjohem
me bisedat e kota
te punonjesve te pyjores
qe kane aq ze ne mengjes
sa te mberrijne dritaren e katit te katert

me pelqen, ka filluar nje zakon i ri,
te zgjohem me radion bbc2
qe cdo mengjes sperkat
dhomat e gjumit ne angli
me biseda po aq te kota

me pelqen te degjoj
zhurmat pa emer te nates
edhe pse i kam frike
prape fshehurazi vazhdoj t'i degjoj
qe poshte batanijes

me pelqen te degjoj
heshtjen e dikujt qe dua
ndoshta s'ka tingull me te bukur ne bote

me pelqen te degjoj
zerin e mamit dhe babit
ne telefon, dhe t'u imagjinoj
levizjet e buzeve, mimiken
floket, jane te krehur ose jo,
pantoflat: i kane veshur apo jo
dhe te tjera gjera si keto.

me pelqen te degjoj
nje teshtime madheshtore
qe i vjen papritur dikujt
dhe e ve ne siklet
me pelqen te qesh pastaj

me pelqen te degjoj
qepenat qe ngrihen e ulen
ne elbasan

me pelqen te degjoj fjalen dashuri
dhe foljen dua
ne veten e pare njejes
me pjesezen te perpara

me pelqen te degjoj -
te degjoj detin
dritaren qe perplaset nga era
te lehuren e qenve naten
gjethet kur i shkel ne vjeshte
neper parqe.

me pelqejne pa mase
historite gjysme-trillime te pleqve
plot aventura dhe keshilla cudiberese
qe ashtu kot, gjithmone
te hyjne ne pune

me pelqen te degjoj
poezi te atyperatyshme
pa paramendim

me pelqen te degjoj
kritikat e miqve
pastaj t'i kaloj njeqind here ne mend
si shiritin e nje kasete
derisa ta kuptoj
se e kane pasur me te mire

me pelqen te degjoj
frymemarrjen e shpeshte
te atij qe ka bere rrugen me vrap
dhe frymemarrjen e ngeshme
te atij qe fle,
nder te dyja preferoj te paren.

me pelqen te degjoj
nje cift qe zihet ne metrone e nju-jorkut
per shembull, ai kinez, ajo meksikane
...

me pelqen te degjoj
gumezhimin e botes


me pelqen te degjoj
dhe s'ngopem

...

© Erida Gjini 2010

The world hums with silence

There are many of us,
Silent,
Across blurry mental landscapes,
Labyrinths,
And lights.

Our destinies tangled,
In a net of chance trajectories -
A few meeting points
Bring us together

For an instant.

There are those of us who come
From water,
Those who come from land,
And some
Whom the sky brings here.

We look each other
Eye in the eye,
Inside, -
Our common solitude
We share only through silence.

And it’s beautiful,
And sad,
And magic,
The silence of who travels alone.

The world hums with silence:
All our voices,
Half-voices,
And screams,
Become a trembling tune when embraced
In one.

© Erida Gjini 2010

Ai Ajo

(Ai do të vijë një ditë)

Unë e di
Ai do të vijë me shiun, me erën...
Nga thatësira e padurueshme e tokës
Që pret të mbarset me jetë
Gjithë portat do jenë hapur

Ai e ka filluar ecjen e tij drejt meje
Shkujdesur qesh që larg
Befas figura e tij do zmadhohet
Qartësohet
Dhe piklat e ujit do tejcojnë përmasën
E mbërritjes së tij
Nga mungesa.

Për një kohë të gjatë
Unë s’do ta njoh dot
Aq shumë harresë do kem thithur
Duke e dëshiruar.

(Ajo do të vijë një ditë)

Kam përshtypjen se do jetë verë
Kur ajo do të vijë
Një pikë do shfaqet në horizont
Kur unë pa mendje do jem
Përhumbur nën një diell djegës.

Do ecë me hap të ndrojtur
Heshturazi,
Dhe për një kohë të gjatë do mbetet
Një pikë e vogël në sytë e mi.

Me qetësi do kërkojë një rrugë, një shenjë
Do gjejë një shteg për të m’u afruar
Dhe do hyjë brenda.

Dhe atëherë unë do ta njoh në cast,

Pa e dëshiruar
Pa e ditur
Pa e pritur
Do ta njoh.

© Erida Gjini 2010

Rozafa

Ata nxinin
Teksa e murosnin
Qindra vjet më parë.

Asaj nga gjiri
qumështmjaltë i rridhte
ende, si zakonisht.

Gjaku në trup i mpiksej
Nga sytë lotë i pikonin
Si gurët zinin vend mbi tokë.

Dikur kështjellat ndërtoheshin vetëm kështu
Ëndrra-zhgjëndrra mbi trupin e të dashurve
Thonë se duhej bardhësia e saj
Të largonte terrin, shpellat…

Bardhësia e saj mbeti e ngujuar
Aty-
Mes murit dhe djepit
Varr i hapur...
Hajmali...
Ankth...

Legjendat më pas i rrëfyen të fortët
Tani s’heshtnin më
Tregonin për vetëmohimin
Dhe ngjyrën e flokëve të saj

Ajo s’foli kurrë.

© Erida Gjini 2010

For no apparent reason

I give you this waiting
this longing
it's wrapped in autumn leaves and fireflies

I give you this darkness
it'll be your mirror
on your loneliest days
this darkness will save you from falling

I give you this light, this torch
for these eyes are a big metaphor-
you will discover as time passes
when you meet the sphinx in the desert

I give you this moon
this here and now
these simple houses, simple people
unfolding their secret of happiness to the world

Feel how the trembling of the trees
how the summer breeze on our skin
how the red of this dress
how the sea
how this hug

are the same old hopscotch
which you and I play
since the beginning of time.

© Erida Gjini 2010