Do not ask how or why

Do not ask – how, or why.
Say nothing. Feel.
These slow incendiary hands scrolling over your body
Tracing crimson lines, planting stars, spreading in you
A pulse that is called fire…
Here, now,
We are a drum that beats ad infinitum.
Eye to eye, like Cyclops
We are desire, fullness…
The matter of the universe
Travels through us
To soar like the sun again and again
Across the threshold of the impossible.
A flower falls on my eye to become a bird.
A mango tree takes root in your mouth.
Simply to reinvent the world.

© Erida Gjini 2007

I want to be with you

I want to be with you
My infinite imperfections-
All the me's that are just me

(Simply)

Because only this way
I can come to you
Myself and complete
Perhaps beautiful
And a bit purple too
Or green.

And only this way
You can know me
And touch me
And love me
Or hate me
Or make a place for me

In your heart.

It only means that we are here
Facing each other
Indefinable but true
In a net of joy and imperfections
To live

(or better) to be carried by a river
Where we learn to swim by swimming
And we learn to feel by feeling
Even when the lights are off
Even when the sun is off
Or the world has stopped

And we know that we won’t let go
The things we’ve always yearned for
If we find them
Somewhere, sometime
The right shell for our soul, for example
The acceptable proportion of salt
The stars.

© Erida Gjini 2007

Dil nga vetvetja

Dil nga vetvetja
Nga rrethinat komode të realitetit
Dil
Nga gjërat e sigurta
Rrugët e njohura,
Rënë kryq e tërthor mijëra herë ku ndihesh zot
Dil nga besimet, nga të vërtetat
Dil nga mëngjeset që përsëriten
Nga melankolia e dashurive blu
Nga sheshet e zbrazëta të kujtesës
Ku historikisht pret të vijnë miq të dikurshëm
Dil nga gjestet e përhershme
Shpik gjeste të reja
Dil nga fotografitë ku ndihesh e bukur vetëm në profil
Dil nga heshtja
Qoftë ajo edhe e florinjtë
Qoftë ajo edhe e paqtë
Dil e bërtit rrugëve
Gjithë rrugëve të botës
Emrin, dëshirat, fantazitë
Dil e lësho flokët
Dil nga ekzistenca monokrom
Nga dritëhijet e zymta
Dil dhe vezullo
Lëre trupin të rrezatojë atë që ke përbrenda
Bëj dritë.

Dil.

Jeta është e shurdhër
Jeta është e verbër

Trokit më fort!
Ndriço më fort!

© Erida Gjini 2007