Rozafa

Ata nxinin
Teksa e murosnin
Qindra vjet më parë.

Asaj nga gjiri
qumështmjaltë i rridhte
ende, si zakonisht.

Gjaku në trup i mpiksej
Nga sytë lotë i pikonin
Si gurët zinin vend mbi tokë.

Dikur kështjellat ndërtoheshin vetëm kështu
Ëndrra-zhgjëndrra mbi trupin e të dashurve
Thonë se duhej bardhësia e saj
Të largonte terrin, shpellat…

Bardhësia e saj mbeti e ngujuar
Aty-
Mes murit dhe djepit
Varr i hapur...
Hajmali...
Ankth...

Legjendat më pas i rrëfyen të fortët
Tani s’heshtnin më
Tregonin për vetëmohimin
Dhe ngjyrën e flokëve të saj

Ajo s’foli kurrë.

© Erida Gjini 2010